Grote inzet en betrokkenheid, geen erkenning
“Ik zocht vooral een steun in de rug tijdens de reorganisatie en die heb ik gekregen!”, vertelt Barbara, Hoofd Onderwijszaken op een universiteit.
Situatie
Barbara geeft leiding aan een afdeling van 25 mensen. Haar afdeling zet zich in om alles goed te regelen voor studenten op de universiteit, zodat ze binnen een bepaalde periode af kunnen studeren.
De universiteit zit alleen in een reorganisatie. Dit legt een zware wissel op haar.
“Ik merk dat ik zo anders tegen de reorganisatie aankijk dan mijn meer extraverte collega’s en directie. Niet dat ik tegen de reorganisatie ben, nee, ik zie ook wel dat er wat moet veranderen.
Alleen de beslissingen die worden genomen, blijken onuitvoerbaar in de dagelijkse praktijk. En naar mijn idee houdt men onvoldoende rekening met de belangen van medewerkers. Ik maak me druk over het voortbestaan van het instituut en of we studenten wel genoeg verder helpen.
Ik heb dit intern aangekaart. Hun reactie? “Je bent zeker tegen verandering en je ziet beren op de weg.” Heel frustrerend. Het voelt soms alsof ik er alleen voor sta en het nooit goed kan doen. Houd ik mijn aarzelingen en bezwaren bij de reorganisatie voor mezelf, dan doe ik de mensen van mijn afdeling tekort. Breng ik ze wel naar voren, dan voel ik me een dwarsligger.”
Lastige positie waarin Barbara zit. Samen gaan we aan de slag.
Via een test achterhalen we Barbara’s natuurlijke voorsprong als introvert. Ze blijkt echt briljant te zijn in het aanvoelen wat leeft bij mensen. En ze weet hier helder woorden aan te geven. Ook als ze dit zelf nog niet kunnen. Ze doet dit het liefst schriftelijk of in 1-op-1 contact, zoals veel introverten.
In haar werk blijkt ze haar natuurlijke voorsprong volop in te zetten in haar werk als afdelingshoofd. Maar ze geeft hier weinig ruchtbaarheid aan. Haar medewerkers hebben namelijk geen notie van:
- haar strijd voor hun belangen in overleggen met de directie over de reorganisatie.
- al die uren die ze besteedt aan gesprekken met medewerkers met slapeloze nachten vanwege de reorganisatie, kan ze later thuis pas weer inhalen. Haar werk moet toch af.
Logisch dat ze weinig steun ervaart in de organisatie, want mensen krijgen de kans niet om haar hiervoor te waarderen. Ze weten van niets.
Na ons eerste gesprek komt een mail van de directie aan de organisatie waarin staat dat ze beslissingen rond de reorganisatie uitstellen. Barbara schrikt. Dit kan niet waar zijn. Ze weet hoe zwaar mensen het op haar afdeling hebben. Die onzekerheid is slopend!
Domino-effect
Ze klimt in de pen en schrijft een mail terug naar de directie over de gevolgen van het uitblijven van helderheid over de reorganisatie. Gevolgen voor de medewerkers, studenten en de organisatie zelf. Ze stuurt haar reactie deze keer ook naar alle medewerkers.
Binnen 45 minuten stroomt haar mailbox vol met dankbare mails van collega’s en hoofden van andere afdelingen. Ze zijn heel blij met haar mail waarin ze precies hun pijnpunten heeft weten te verwoorden. Dit doet haar goed.
Het voortdurende gevoel dat ze tekortschiet, neemt af. Tijdens de training ‘Je punt maken, ook als de spanning hoog oploopt’ valt ineens het kwartje: haar manier van kijken past bij haar als introvert! En haar innerlijke criticus weet ze nu te temmen. Als de directie niet naar haar luistert, wordt ze minder boos op zichzelf.
Ze gaat nog een stap verder. Het verwoorden van wat er in de organisatie leeft, heeft grote waarde. En zij blijkt van nature de aangewezen persoon hiervoor te zijn. Ze trekt deze taak naar zich toe en geeft hem prioriteit. Haar toegankelijkheid voor mensen in de organisatie neemt toe. Een heerlijk gevoel!
Conclusie
Barbara’s omgeving is niet veranderd. En haar visie ook niet, die wijkt nog steeds af van die van de directie. Soms luisteren ze naar haar en nemen ze haar advies over. Soms ook niet.
Het verschil? De situatie raakt haar nu minder, omdat ze haar rol in de reorganisatie beter kent en weet wat ze wil toevoegen. Haar gevoel van een spagaat tussen de belangen van haar medewerkers en de reorganisatie, is weg. Ze volgt haar eigen koers als leidinggevende. En dat geeft haar veel voldoening en rust.
3 steuntjes in de rug
Kijk jij ook anders tegen dingen aan dan jouw extraverte collega’s? Voel jij je daardoor soms een buitenstaander en tekortschieten? Ik geef je graag 3 steuntjes in de rug:
1. Laat extraverten zien hoe je tijd bespaart door vooraf realistische onwenselijke en gevaarlijke situaties in kaart te brengen. En hoe je hen daarmee helpt om sneller hun einddoel te behalen. Als introvert ben je goed in het eerste en je speelt in op de wens en focus van extraverten. Een win-win situatie.
2. Zie en koester ook de waardering en steun die je wèl krijgt voor jouw manier van kijken. Schrijf ze desnoods op, zodat je jezelf hieraan kunt herinneren.
3. Bedenk wanneer jij tevreden bent over jezelf in gesprekken, vergaderingen en bijeenkomsten. Je bent bijvoorbeeld tevreden als jij je punt hebt ingebracht. Laat je gevoel van tevredenheid over jezelf niet afhangen van de mate waarin jij invloed hebt gehad op de ander of je waardering hebt gekregen voor jouw manier van kijken.