Tekst: Simone Veld
Monique is docent en coördinator in het onderwijs. Haar school had een turbulente tijd, fusie en nieuwbouw doorgemaakt. De onderwijskundige vragen namen toe en om deze goed te kunnen beantwoorden had Monique de master Begeleidingskunde gevolgd.
Zo kon zij de teamleiders beter adviseren in de veranderingsprocessen en trainingen geven aan haar collega’s.
Het werk veranderde, maar de taken en functie werden niet opnieuw beschreven. Monique voelde zich verzuipen in haar werk en het werd een bron van zorg en frustratie. Terwijl ze eigenlijk een bevlogen docent en coördinator is.
‘Ik vind het prachtig om te zien hoe leerlingen mooie mensen worden en dat ik daaraan kan bijdragen. En als mijn collega’s verder kunnen door een advies van mij, ben ik heel blij. Mensen helpen groeien, daar draait het voor mij om.’
Maar in de eerste maanden van dit schooljaar overheersten haar onzekerheid en frustratie.
Op de achtergrond
Monique had ondertussen een gesprek met haar leidinggevende. Ze kreeg te horen dat ze zich wel wat meer mocht laten zien en horen.
Profileren, pro-actief zijn. Dat waren niet de woorden die bij haar pasten. Hoe moest ze dat doen?
‘Als mij een onverwachte vraag werd gesteld of als mij om mijn mening werd gevraagd, dan raakte ik van slag. Ik viel dan stil, wist helemaal niets meer te zeggen.
En als anderen met veel stelligheid een mening verkondigden, trok ik me terug. Dan hield ik mijn mond en dacht ik: “Als jij het beter weet, dan zal dat wel.”
Dan zat ik daarna op mijn fiets naar huis bijna te huilen. Omdat ik wéér niets had gezegd.’
Monique ging steeds harder werken, maar ze werd niet zichtbaarder. En ze voelde zich steeds vaker onzeker en afhankelijk van de mening van anderen.
Inmiddels gaat het veel beter met Monique. ‘Het is zelfs gek om eraan terug te denken. Zo anders is het nu.’
Introvert of niet?
Na het gesprek met de leidinggevende en het onzekere gevoel, moest er iets gebeuren, vond Monique. Toen dacht ze aan Marloes. Ze had haar in de afgelopen anderhalf jaar gevolgd via LinkedIn. Zou zij haar kunnen helpen?
Ze besprak het met mensen in haar omgeving. Die reageerden verbaasd. ‘Jij introvert?’ zeiden ze, ‘hoezo?’
Want Monique staat voor de klas, geeft trainingen en spreekt wel eens al haar 200 collega’s toe.
Monique twijfelde zelf ook. Maar hoe meer verhalen ze las op de website van Marloes, hoe meer ze ervan overtuigd raakte: zij was zeker introvert.
En ze wilde geen dingen doen die niet bij haar pasten. Maar zichtbaar worden op haar eigen manier. Ze startte met het individuele programma ‘je punt maken, ook als de spanning hoog oploopt’.
De innerlijke criticus getemd
Doordat ze met Marloes steeds concrete situaties besprak, begreep Monique steeds beter waar ze nu precies last van had.
Zo ontdekte ze dat ze een sterke innerlijke criticus had. Ze legde de lat hoog en als anderen ook nog kritische feedback geven, was ze helemaal uit haar doen. De 3 mechanismen die spanning veroorzaken bij introverten gingen in werking, de innerlijke criticus nam haar gedachten over en zorgde ervoor dat niks meer goed genoeg was.
Op deze manier kon Monique geen onderscheid maken tussen goed en niet goed. De innerlijke criticus maakte dat ze afhankelijk werd van het oordeel van anderen.
Marloes leerde haar om dit te veranderen.
Door doelen te stellen vooraf aan een opdracht, training of vergadering, kreeg Monique door wanneer zij zelf tevreden is over haar werk. Op deze manier krijgt de innerlijke criticus minder ruimte en krijgt ze plezier in haar werk.
Monique heeft door haar natuurlijke voorsprong vanzelf overzicht over de stappen die moeten worden gezet naar een bepaald doel. De aanpak in de training sloot dus precies aan bij haar talenten.
Daardoor kon Monique in korte tijd grote stappen zetten. ‘Er is heel wat veranderd sindsdien’.
Veranderingen
Vroeger gaf ze dominante collega’s teveel ruimte, waardoor ze zelf helemaal naar de achtergrond verdween. Dat is nu anders.
‘Ik kan nu zakelijker met dominante en kritische mensen omgaan, waardoor ik me niet meer uit het veld laat slaan.’
Monique heeft inmiddels geleerd om haar natuurlijke voorsprong niet alleen in te zetten om de innerlijke criticus te temmen, maar ook om haar zichtbaarheid te vergroten.
Dat doet ze onder andere door in vergaderingen en gesprekken het doel te benoemen en de stappen die moeten worden gezet om het doel te behalen. Zo kan zij zichzelf laten zien zonder zichzelf te forceren.
Monique heeft de grip op haar werk weer terug. En daarmee is het weer veel leuker geworden.
Stralend zichtbaar
Ook anderen merken dat er heel wat veranderd is.
Collega’s van Monique zeggen tegen haar: ‘Je straalt weer.’ ‘Wat fijn dat je zo actief bent in de vergadering.’ ‘Wat stond je stevig op het podium.’
Monique nam onlangs in een vergadering het woord nadat een dominante collega een stevige mening had geponeerd.
‘Vroeger had ik me dan heel klein gevoeld. Maar inmiddels weet ik dat het niets met mij te maken heeft als iemand zo doet. Dus deze keer heb ik daarna het woord genomen.’
Van haar leidinggevende kreeg ze hiervoor een enthousiast compliment. ‘Het was zo goed wat je deed in de vergadering.’
Monique is opgelucht en blij.
‘Ik heb een tijd lang alles heel zwaar en serieus genomen. Nu kan ik weer lachen. Heerlijk is dat.’
Meer ervaringen lezen van deelnemers?
Meer Lezen?
