Een bekentenis.
Mijn zoon is nu 11.
Hij is introvert.
Maar tot zijn vierde heb ik gedacht dat hij extravert was.
Een beetje beschamend als je bedenkt dat ik in die tijd al bezig was me te verdiepen in het verschil tussen introverten en extraverten.
Toch is er achteraf gezien wel een logische verklaring voor.
Wat ik namelijk zag was dat hij het soms heerlijk vond om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Hij maakte met iedereen een praatje, ook in nieuwe situaties en met wildvreemden op straat.
Pas toen hij naar school ging op zijn vierde, zagen we een andere kant van hem.
Kat uit de boom kijken
De eerste maanden op school heeft hij de kat uit de boom gekeken. Hij zat die eerste periode op een bankje te kijken naar hoe andere kinderen speelden.
Zelf hield hij zich op de achtergrond.
Hij zei niets tijdens het dagelijkse kringgesprek, alleen als hem wat gevraagd werd.
Volgens de juffrouw bleek uit zijn antwoorden dan altijd wel hoe betrokken hij was bij het gesprek. Uit zijn woorden kon ze opmaken dat hij goed had geluisterd naar de inbreng van anderen. Bovendien had hij wel het hoogste woord als het ging over een onderwerp dat voor hem heel interessant is, zoals geografie.
Dat hij over het algemeen wat terughoudender was, kwam niet doordat hij het niet leuk vond op school.
Plezier
Hij ging elke dag met veel plezier naar school.
Hij had alleen als introvert tijd nodig om te wennen aan de situatie, aan de kinderen en de juffrouw.
Het is nu ruim zeven jaar geleden dat dit speelde. Het heeft mij veel inzicht gegeven.
Ik besefte daardoor dat ik thuis mijn zoon altijd hielp om zich voor te bereiden op nieuwe situaties. Op school kon ik dat niet doen.
Maar thuis bereidden zowel ik als mijn partner mijn zoon altijd goed voor op wat er ging gebeuren. Ook vertelden we, wat we van hem verwachtten. En wat hij van anderen kon verwachtten.
Als we bijvoorbeeld op bezoek gingen bij familie, bespraken we dat van tevoren. We vertelden wie er aanwezig zouden zijn, wat we gingen doen en of we bijvoorbeeld bleven eten.
Ook bespraken we uitgebreid wat hij kon doen of zeggen. Als hij bijvoorbeeld nog steeds heel blij was met het cadeautje dat hij van iemand had gekregen, zeiden we dat het misschien leuk was om dat aan die persoon te vertellen.
We vroegen hem ook wat hij leuk zou vinden om ter plekke te doen. Als hij zei dat hij wel met de hond wilde spelen, zeiden we dat dat inderdaad een leuk idee was. Maar dat hij misschien eerst even aan zijn tante kon vragen of het mocht.
Verwachtingen
We zeiden ook wat we van hem verwachtten, zoals dat hij bedankte voor een cadeautje of voor het lekkere eten.
Deze voorbereidingsgesprekken verliepen heel natuurlijk. Als introvert kon ik me goed voorstellen dat mijn zoontje van tevoren informatie nodig had over situaties buiten de deur, zeker als het om nieuwe omgevingen of mensen ging.
Mijn ouders hadden dat bij mij als kind niet gedaan. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen, want ze zijn allebei heel extravert.
Maar toen ik hoorde hoe mijn zoon zich op school gedroeg, besefte ik opeens hoeveel hij thuis had gehad aan onze voorbereidingsgesprekjes. Ik zou daar vroeger zelf ook veel aan hebben gehad.
Eigenlijk was het gek dat ik mijn zoon niet hielp bij de schoolvoorbereidingen. We gingen er eigenlijk vanuit, dat dat vanzelf wel goed zou komen.
Tijd nodig
Maar daardoor had hij veel tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe situatie.
Zelf zat hij daar niet mee. Ook de juf zag het niet als een probleem.
Omdat de juf er geen probleem van maakte, was er niets aan de hand.
Dat is helaas niet overal zo. Bijna elke maand ontvang ik een of meer mails van ouders die zich boos maken over de school van hun introverte kinderen. Zij krijgen te horen dat ze te stil zijn, of te weinig initiatief nemen.
Dat maakt die kinderen onzeker. En dat is zonde. Want er is niets mis met ze. Ze functioneren alleen binnen een omgeving waarin extraversie de norm is.
Helpen
Ook al was dat op de school van mijn zoon gelukkig anders, toch ben ik hem een beetje gaan helpen. Zo vroeg ik hem voortaan bijvoorbeeld even naar het kringgesprek, voordat hij naar school ging.
Had hij misschien iets meegemaakt wat hij graag aan de andere kinderen wilde vertellen? Of had hij misschien een vraag aan iemand?
Daardoor was mijn zoontje inderdaad iets vaker aan het woord tijdens dat ochtendmoment. Gewoon omdat ik hem er van tevoren naar had gevraagd.
Daardoor nam hij de tijd om er even over na te denken. Die voorbereiding was voldoende om tijdens het kringgesprek het woord te kunnen nemen.
Ik heb hier veel van geleerd. En ook jij kunt er iets aan hebben.
Eenvoudig bijdragen
Namelijk dat je als introvert niet altijd eerst de kat uit de boom hoeft te kijken. Als je je voorbereidt op nieuwe situaties, blijkt het soms heel eenvoudig om toch iets bij te dragen.
Je kunt voor jezelf de condities creëren waardoor het natuurlijke moment om te spreken vrij snel komt. Zodat jij jezelf niet hoeft te forceren om iets te zeggen terwijl je nog niet zover bent.
Maar je kunt ook voor jezelf de ruimte creëren om je op de achtergrond te houden, zonder dat jij je zorgen maakt of je wel professioneel overkomt. En niet iets zou moeten zeggen.
Meer tips?
Dan kan ik jou de MasterClass-serie aanraden.
In deze MasterClass-serie leer ik jou de unieke aanpak die ik afgelopen jaren heb ontwikkeld om op een natuurlijke manier een bijdrage te leveren in jouw werk en jouw zichtbaarheid te vergroten. Zelfs in vergaderingen waar er geen agenda is.
Meer informatie over de MasterClass-serie:
Meer artikelen lezen?
Schrijf je dan in voor de gratis nieuwsbrief. Je ontvangt dan twee keer per week artikel in je mailbox met inspirerende verhalen over succesvolle introverten én tips hoe je succesvol bent als introvert op een manier die bij je past. Je kunt je hier inschrijven. Je ontvangt dan ook het e-book ‘Succesvol vergaderen voor Introverten’.
